මා අතිශයින්ම මා ගැන ආඩම්බර වන කාරණාවක් ඇත. ඒ දෙමාපියන් විසින් මැනවින් සකසා දුන් අඩිතාලම ඔස්සේ ස්වෝත්සාහයෙන් සහ දැඩි ආත්ම විශ්වාසයකින් යුතුව මාගේ ජීවිතය වසර දහඅටක් වැනි කාලයේ සිට තනිවම ඔවුනට බරක් නොවී ගොඩනගා ගැනීමට සමත්වීමය.
මම ජපානයට ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබ උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා පිටත්ව ගියෙමි. මගේ පෞද්ගලික වියදම් මා විසින් දරා ගැනීමට සිදුවිය. ඒ සඳහා දෙමාපියන් විසින් මාසිකව මට මුදල් එවිය යුතුය. මගේ අම්මා මා හට නිතරම පැවසුවේ ගැහැණු දරුවෙකු ඉවුම් පිහුම්, මැහුම්,ගෙතුම්, ගේදොර පිරිසිදු කිරීම්, අත්බෙහෙත් ක්‍රම, චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර වැනි දේ පිලිබඳව දැනගෙන සිටීම ඉතාමත් වටිනා බවයි. පාසැල් යන අවධියේම මා අම්මාගේ මග පෙන්වීම අනුව බොහෝ දේ ඉගෙනගත්තෙමි. කේක් සෑදීම , කේක් අලංකරණය , අයිසින් මල් කලාවද උගතෙමි.
ජපානයේ මාගේ භාරකරුවන් වූ ජපන් ජාතික දෙමාපියෝ මාගේ දෙමාපියන් හා සමව මා රැක බලා ගත්හ. ඔවුහු මට බෙහෙවින්ම ආදරය කළහ. අවැසි සියලූම දේ ලබා දුන්හ. එහෙත් ඔවුනට සහ මාගේ දෙමාපියනට බරක් නොවන්නට මම අදිටන් කර ගතිමි. ජපන් අම්මාගේ යහලුවන්ගේ කුඩා දරුවන්ට පාසැල් නිමවී ඉංග්‍රීරිසි පාඩම් කියා දීම ආරම්භ කළෙමි. සති අන්තයේ අම්මාගේත් තාත්තාගේත් යහලුවන්ට” ශ්‍රී ලන්කන් කරී ” පිළියෙළ කර දුන්නෙමි. තවද විසිතුරු කේක් සෑදීමටද මට ඇනවුම් ලැබින.
මෙසේ මගේ වියදමට අවශ්‍ය මුදල් සොයාගත් අතර පුංචි කාලයේ තාත්තා ගෙනත් දුන් කැටයට සල්ලි එකතු කළ පුරුද්දට ඉන් කොටසක් මතු අවශ්‍යතාවයන් සඳහා කුඩා පෙට්ටියක් තුළ එකතු කළෙමි.
තේරෙන කාලේ සිට අම්මා සහ තාත්තා නංගිටත් මටත් ගෙදර කරන වැඩවලට මුදල් ලබා දුන්නේ ඒ මුදල් කැටවලට එකතු කර අවුරුද්දේ අන්තිමට එකතු වෙන මුදලින් වැදගත් යමක් අපෙ වෙනුවෙන් මිලදී ගැනීමටය. එසේ ඔවුන් අපට කියා දුන්නේ ඉතිරි කිරීමේ වැදගත් කමය. ගෙදර අතු ගානවට රැපියල් පහක්, බඩු පිසදානවාට රුපියල් දෙකක්, ලූනු සුද්ද කරනවාට සත පනහක් ආදී ලෙස මුදල් ලබා දුන් අතර මා වැඩිවිය පත් වූ පසු එහි වටිනාකම හොඳින්ම තේරුම් ගත්තෙමි. අලස නොවී, මහන්සි වී කැපවීමෙන් යම් මුදලක් උපයා ගැනීම සහ එහි වටිනාකම තේරුම් ගැනීමට ඉගැන්වූ අපූරුව තවමත් අමතක නොවේ.
එලෙස මහන්සි වී උපයා ගත් සත දහයක් හෝ නැතිවුන විට මුලු නිවස පුරා හඬමින් ඒ සොයපු අවස්ථාද නැතිව නොවේ. ඒ මහන්සි වී ලබා ගත් දෙයක් අහිමි වීමේ වටිනාකම දැනුන නිසාවෙනි. අද බොහෝ දෙනෙක් දරුවන් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙමින් අසීමිතව මුදල් සහ දේපල එකතුකරති. එහෙත් ඔවුනට ලැබෙන දෙයින් සුලු කොටසක් හෝ එකතු කිරීමට කියා දෙනවාද?. බොහෝ දරුවන්ට දෙමාපියන් දුක් මහන්සි වී ලබා දෙන දේ ගැන වටිනාකමක් හැඟීමක් තියෙනවාද?. දරුවන්ට ඉල්ලන සියලූම දේ ලබාදීම, මුදල් යහමින් ඔවුන්ට පරිහරණය කිරීමට ලබාදීම තුළ සැබෑ ආදරයක් තිබේ ද?.
සමහර විට ඔබ මේ දේවල් ලබාදීමට බොහෝ කැපකිරීම් වෙහෙස මහන්සි වෙනවා ඇත. සිතට කතා කර අසන්න… දරුවන්ට ඒ ගැන තැකීමක් , අනුකම්පාවක් හෝ වටිනාකමක් තිබේ ද?.. මමත් හෂානුත් මගේ දරුවන්ට තේරෙන වකවානුවේ පටන් ලබා දුන්නේ අත්‍යාවශ්‍ය දේ පමණි. ලබා දෙන සෑම දෙයකම වටිනාකමත් ඒ මිලදී ගැනීමට කෙතරම් අප වෙහෙස වනවාද යන්නත් එය සුරක්ෂිතව පරිහරණය කිරීමේ වටිනාකමත් අපි ඔවුනට අවබෝධ කර දුන්නෙමු. මේ ජීවිත අධ්‍යයනය ක්‍රමයෙන් ඔවුහු තේරුම් ගත්හ. උදාහරණයක් ලෙස පාසැල් දමන සපත්තු කුට්ටම , ක්‍රිකට් පුහුණු වීම් සඳහා පාවිච්චි කරන සපත්තු කුට්ටම පවා කැඩුනොත් මස්සවා දෙන අතර අලුත් සපත්තු කුට්ටමක් අරන් දුන්නේ තවදුරටත් දැමීමට බැරි තත්වයක් පැමිණි අවස්ථාවක පමණි. ඒ ලෝභ කමවත් බැරි කමවත් නොවේ.බොහෝ දේ පිලිබඳව, ජීවිතයේ යථාර්ථය ගැන මනා අවබෝධයක් ලබා දීමටය.
ජපානේන් නැවත පැමිණෙන මාගේ ජීවිතයේ තවත් වැදගත් සංධිස්ථානයක් වන්නේ එයා ලංකා සමාගමේ ගුවන් සෙවිකාවකගේ භූමිකාවට එක් වීමට ලැබීමය. එය මගේ ජීවිතය තනිව ගොඩ නන්වා ගැනීමේ වැදගත්ම වකවානුවය. මටම කියා වාහනයක් මිල දී ගැනීම, තාත්තා වැඩ පටන් ගත් අලුත් නිවසේ බොහෝ කොටසක් නිමකිරීමට දායකත්වය ලබාදීම, එහි එක් කොටසක් විය.
මගේ තාත්තා අසනීප වන්නේ මෙවැනි වටපිටාවක දී ය. ඉන් පසුව මගෙ අම්මාගේත් තාත්තාගේත් නංගීගේත් එකම රැකවලා වන්නේ මා ය. ඉතාමත් තරුණ වයසේ දී මට පැවරෙන්නේ විශාල වගකීමකි. නමුත් උර මත පවරුණු ඒ වගකීමට මා මුහුණ දෙන්නේ කිසිම චකිතයකින් තොරවය.
දියණියක සතු වගකීම්, යුතුකම් පෙරටත් වඩා හොඳින් ඉටු කිරීමට මා විදෙස් ගුවන් සමාගමකට සම්බන්ධ වන්නේ මෙවැනි පසුබිමකදීය. මා මගේ නිවසින් බොහෝ දුර දුරු රටවල ජීවිතය ගෙවීමට නියමිතය. ඒ වගකීම දරනු සඳහා මා ගුවන් තොටුපල දක්වා ගමන් ගන්නා අතරතුර අහම්බයකින් වාහනයේ රේඩියෝවේ වාදනය වු ගීතය අදටත් සිහි ගැන්වෙන්නේ දිගු සුසුමක් සමගය…
“රත්තරන් දුවේ අපේ රත්තරන් දුවේ ඔබයි දිවිය අර්තවත් කලේ……”
සම බරව ඇත්ත කියන ලංකාසර පුවත් ඔබට සෑම විටෙක දැකීමට ඕනෑ නම් පහත අපේ වට්ස්ඇප් / ටෙලිග්‍රෑම් සමූහයන්ට එක්වෙන්න.
තාත්ති ගමන පුරාවටම වචනයක් වත් කතා නොකල අතර අම්මී සෙමින් ඉකි ගසනු ඇසින.